Αρβελέρ-Γλύκατζη, Ελένη

(Αθήνα 1926 –). Ιστορικός-βυζαντινολόγος και πανεπιστημιακός, μία από τις πιο διακεκριμένες Ελληνίδες επιστήμονες σε διεθνές επίπεδο. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στη Γαλλία, με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης. Διετέλεσε καθηγήτρια της Σορβόνης και διεθύντρια του κέντρου ιστορίας και πολιτισμού του βυζαντίου και της χριστιανικής αρχαιολογίας. Το 1976 έγινε η πρώτη γυναίκα πρύτανης του διάσημου αυτού πανεπιστημίου, αφού πρώτα υπηρέτησε ως αντιπρύτανης μεταξύ 1973 και 1976. Το 1982 κατέλαβε μία από τις πιο τιμητικές θέσεις ως καγκελάριος των γαλλικών πανεπιστημίων, με αρμοδιότητα την επίβλεψή τους σε εθνικό επίπεδο. Από τη θέση αυτή αποχώρησε το 1989 και ανέλαβε την προεδρία του περίφημου πολιτιστικού κέντρου Ζορζ Πομπιντού στο Παρίσι. Πολύ σημαντικός ήταν και είναι ο ρόλος της στη σύνταξη αξιόλογων εκδοτικών έργων με ιστορικό χαρακτήρα, ενώ παράλληλα επέδειξε έντονη δραστηριότητα ως μέλος της επιτροπής απονομής βραβείων του Ιδρύματος Αριστοτέλη Ωνάση. Πέρα από τους πολυάριθμους τίτλους και διακρίσεις που διαθέτει ως μέλος και συνεργάτης πολλών διεθνών επιστημονικών οργανισμών, η Α.-Γ. εντυπωσιάζει με την ικανότητά της να συνθέτει, όταν κρίνει αναγκαίο, αλλά και να παρουσιάζει την επιστημονική γνώση με τρόπο απλό, προσιτό και οικείο στον μέσο άνθρωπο. Από την άποψη αυτή παίζει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο στην πολιτιστική εξέλιξη της σύγχρονης Ελλάδας. Χαρακτηριστικά σημαντικά έργα της: Το Βυζάντιο και η θάλασσα (1966), Μελέτες για τη διοικητική και κοινωνική διάρθρωση του Βυζαντίου (1971), Πολιτική ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (1975), Βυζάντιο: η χώρα και τα εδάφη (συλλογή μελετών, 1976). Πολυάριθμες είναι επίσης οι δημοσιεύσεις της σε επιστημονικά έντυπα.